Skip to content
Σαράντης Ραυτόπουλος
Κατηγορία: Ποίημα

Καθώς λαλούν τα πουλιά της γης, του αέρα και του φωτός,
μ’ ένα φιλί σου μοναχά με ρίχνεις στον γκρεμό
και εγώ στο πλάι σου θα είμαι και θα χαμογελώ.
Με το σκιστό σου το φουστάνι ρίξε ένα χορό Ευρωπαϊκό.

Στο μυαλό να έχεις τα βήματα και στην καρδιά χτυπήματα,
να χτυπά μόνο για σένα, για μένα και για τον χορό.
Καθώς χορεύουν τα πουλιά της γης, του αέρα και του φωτός,
μ’ ένα χάδι σου μονάχα χάνομαι στον γιαλό,
θα είμαι λίγο εκεί πιο πέρα και θα χειροκροτώ.

Η μοναξιά είναι σκληρή, μα κι η υπομονή μεγάλη.
Καθώς παίζουν τα πουλιά της γης, του αέρα και του φωτός,
κάθομαι και χαζεύω ένα σκίτσο γυναικείο.
Αισθήματα ελευθερίας που μου έκλεψες με την πρόωρη φυγή σου.

Νιώθω εγκλωβισμένος, καταδικασμένος
Είμαι δέσμιος του κορμιού και της καρδιάς σου.
Καθώς βαδίζουν τα πουλιά της γης, του αέρα και του φωτός,
τα δικά σου βήματα να δείχνουν σε Αιγαίο και Σαρωνικό.

Το βλέμμα σου είναι καυτό
μα η καρδιά χωρά μίση και πάθη του κακού.
Καθώς γελούν τα πουλιά της γης, του αέρα και του φωτός,
μου έχει μείνει μόνο μια ευκαιρία να σου πω σ’ αγαπώ.

Το σ’ αγαπώ είναι μεγάλη κουβέντα
μα κι η καρδιά μεγάλη για να την χωρέσει.
Καθώς ερωτεύονται τα πουλιά της γης, του αέρα και του φωτός,
με μια λέξη σου μονάχα μού δίνεις την ευκαιρία
να πάρω ξανά στα χέρια μου την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

 

 

Back To Top