Η ΦΑΡΣΑ

Η "Φάρσα" είναι το Μανιφέστο της επαναστατημένης γυναίκας - επαναστατημένη στο μέτρο που ο άντρας είναι ακόμα ο απόλυτος άρχων που κρατάει τα ηνία, αφού δεν έχει εκλείψει η βασιλεία του ούτε στους ουρανούς ούτε επί της γης... Η επαναστατική πράξη συνίσταται στην υπονόμευση αυτής της δύναμης με τη γελοιοποίησή της, την καταβαράθρωσή της με το γέλιο". Από το εισαγωγικό σημείωμα του Νάνου Βαλαωρίτη.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου)

Λένε πως για να γραφτεί ένα μυθιστόρημα χρειάζεται πρώτ' απ' όλα μια έμμονη ιδέα. Αυτό είναι αλήθεια - δεν έχει σημασία ποια ιδέα θα είναι, αρκεί να υπάρχει κάποια. Ο Ναμπόκοφ, για παράδειγμα, διάλεξε το νυμφίδιο, και ο Νόρμαν Μαίηλερ τις ανόητες συνήθειες της μεσαίας τάξης. Κάθε καλό μυθιστόρημα καλλιεργεί την έμμονη ιδέα μέχρι να της δώσει λάμψη, νομιμότητα και εσωτερική συνοχή. Να λοιπόν το πιο θαυμάσιο απ' όσα συμβαίνουν στη "Φάρσα": η έμμονη ιδέα είναι εδώ η ίδια η γλώσσα, αφελής και ετοιμοθάνατη, όμως ακόμη ικανή να φτιάχνει έξυπνες πλεκτάνες, να ειρωνεύεται τη μοναξιά και να παγιδεύει τις παραξενιές των ανθρώπων σ' έναν αδιάκοπο συνωμοτικό ψίθυρο.

(Ευγένιος Αρανίτσης, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 25/7/1982)