ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

"Το παλιό λεωφορείο, ένα Βόλβο εικοσαετίας, με αεροπορικό βόμβο και ξερούς τριγμούς, ξεκίνησε για μια σύντομη περιήγηση στην παλαιά Λευκωσία και αποκεί θα κατευθυνόταν προς το ξενοδοχείο Nicosia. Στην ατμόσφαιρά του πλανιόταν η αίσθηση ότι εγκατέλειπαν πίσω στη Μακεδονίτισσα τους νεκρούς συμπολεμιστές, ηττημένοι από το πάθος για μια παγωμένη μπίρα. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσαν να τους παρηγορήσουν. Δεν γνωρίζουν αν οι νεκροί χρειάζονται παρηγοριές. Αυτό που έγινε πριν από λίγο ήταν μια βιαστική συνάντηση έπειτα από τριάντα τόσα χρόνια παλαιών φίλων, οι οποίοι δεν είχαν τίποτε πλέον να πουν πέρα από τα τυπικά και ανυπομονούσαν να χωρίσουν με εύσχημο τρόπο. Εξάλλου οι νεκροί ήταν ήδη ενήλικες: ήταν τριάντα τριών ετών νεκροί. Είχαν πια προσαρμοστεί να είναι νεκροί, ενώ ως ζωντανοί βίωσαν μόλις είκοσι πέντε χρόνια, και προφανώς τα είχαν λησμονήσει."
Με πρωταγωνιστές μια ομάδα βετεράνων του πολέμου στην Κύπρο το 1974, κατά την εισβολή του Αττίλα, οι οποίοι επιστρέφουν στα πεδία των μαχών τριάντα τόσα χρόνια μετά, ο Βασίλης Γκουρογιάννης στήνει ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα για τον αγνοημένο αυτό πόλεμο αλλά και για κάθε πόλεμο. Μεγάλο μέρος του μυθοπλαστικού υλικού του βιβλίου είναι βασισμένο σε μαρτυρίες ελλήνων και τούρκων βετεράνων που έλαβαν μέρος στα γεγονότα.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ε: Αφιερώσατε το βραβείο του Διαβάζω στην Κύπρο. Ας πάμε πίσω στα αρχικά κίνητρα να ασχοληθείτε με τον αγνοημένο πόλεμο του '74.
Α: Διάθεσή μου δεν ήταν να γράψω Ιστορία αλλά να μεταποιήσω σε λογοτεχνικό έργο ένα αγνοημένο θέμα. Το βιβλίο είχε μια εμφανή περιπέτεια και μια αφανή με τους γνωστούς τραμπουκισμούς από ανθρώπους που δεν διάβασαν ποτέ το βιβλίο. Άφησα το βιβλίο μου να παλέψει με αυτούς. Αν είναι ικανό θα αντέξει, αν όχι θα το πάρει το ποτάμι. Αυτό πάντως που απασχολεί εμένα είναι οι ιδρωμένες νύχτες κατά τις οποίες διαχειρίστηκα ένα αιματοβαμμένο υλικό. Με έφερε σε πολλά διλήμματα, χωρίς να χάσω τον μεγάλο μου στόχο που ήταν η λογοτεχνία. Αφιερώνω το βραβείο μου στην Κύπρο μήπως απαλύνουμε τα δεινά που της προκαλέσαμε.

(Από συνέντευξη του συγγραφέα στο Δ. Ν. Μανιάτη, στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 15/5/2010)