Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ

Εκπλήσσομαι πάντα όταν διαπιστώνω πως ο στοχασμός πάνω στις τέχνες και τα γράμματα μπορεί συχνά να μετατραπεί σε πολιτική σκέψη. Αν η πραγμάτωση ενός έργου τέχνης, λοιπόν, κατά τον εθνικό μας ποιητή, απαιτεί λογισμό και όνειρο, το ίδιο χρειάζεται και η πολιτική. Όχι μόνον από πλευράς πρωταγωνιστών αλλά ακόμη και για μια ισορροπημένη στάση όλων μας απέναντι στα πολιτικά πράγματα. [...] Δίχως τον λογισμό καταλήγουμε σ' ένα συναισθηματικό έργο τέχνης. Ή, αντιστοίχως, στην συναισθηματική στάση του πολίτη. Στην θολή ματιά που συσκοτίζει τον νου. Δίχως πάλι το όνειρο, το καλλιτεχνικό έργο δεν έχει πνοή. Η δε πολιτική στερείται οράματος και εν τέλει ξεπέφτει σ' έναν στεγνό πραγματισμό.

Οι Αθηναίοι ταξιτζήδες, η ανθρώπινη βλακεία, η κοινοτοπία, η ποίηση αλλά και η μετάφρασή της, οι σύγχρονοι Θερσίτες, οι μικροπολιτικοί, η 17 Νοέμβρη, η Αθηναϊκή Δημοκρατία και ο Αριστοφάνης, ο Παπαδιαμάντης, ο Σικελιανός αποτελούν ορισμένα από τα θέματα τα οποία πραγματεύεται ο συγγραφέας στον παρόντα τόμο. Σκοπός του να καταδείξει ανάμεσα σε άλλα: πως ζητήματα πνευματικά, κοινωνικά, πολιτικά είναι δυνατόν συχνά να ιδωθούν ή και να εξεταστούν υπό τον λύχνο των κλασικών, ελληνικών και μη, λογοτεχνικών κειμένων. Πλουτίζοντας τη ματιά μας. Διότι, εν τέλει, αν τα γράμματα δε μας καθιστούν, δυνάμει, σοφότερους και πιο διεισδυτικούς, δικαιολογημένα δε θα καταντήσουν ένα καταναλωτικό προϊόν καλοκαιρινής αναψυχής; Και δε θα 'πρεπε τότε, δικαίως, να "εξοριστούν" από την Πολιτεία; 

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου