ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τα πεπραγμένα κάθε ζωής από μόνα τους, ως διαδοχή σκέτων περιστατικών, στερούνται νοήματος.

Εκείνο που τα μετατρέπει σε ιστορία και έτσι τους δίνει νόημα, είναι η αφήγηση.
Ακόμη και ο Οδυσσέας κατάλαβε τις περιπέτειές του και συγκινήθηκε από αυτές, μόνον όταν τις άκουσε τραγουδισμένες από τον ραψωδό.
Και ο Τίμος Παπαδόπουλος γίνεται ο ραψωδός της δικής του ιστορίας. Όχι μόνον αυτής που όρισε η τύχη με το να γεννηθεί Πόντιος, αλλά κυρίως εκείνης που ήταν αποτέλεσμα των επιλογών του.
Έτσι λοιπόν μας ιστορεί την δική του συμμετοχή στη μεγάλη "πανουργία" του 20ού αιώνα, η οποία μετέτρεψε το μεγαλύτερο χειραφετητικό κίνημα της ιστορίας, σε εχθρό της ανθρώπινης ελευθερίας.
Αλλά και στην αντίστροφη "πανουργία". Όταν, μέσα από τα έγκατα του σταλινισμού προέκυψαν και οι αμφισβητίες του. Ένας από τους οποίους αναδεικνύεται και ο ίδιος. Όχι μόνον με τη ζωή του αλλά και με την αφήγησή του.

(Κώστας Κούρκουλος, από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)