ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΩΝ

Για τις ανάγκες της διδακτορικής του διατριβής σχετικά με το τι σημαίνει να ζεις στην ύπαιθρο τον 21ο αιώνα, ο φοιτητής Εθνολογίας Νταβίντ Μαζόν εγκαταλείπει το Παρίσι και μετακομίζει σε ένα λιτό χωριό της γαλλικής επαρχίας. Εγκατεστημένος στο αγρόκτημα της Ματίλντ και του Γκαρύ, και γρήγορα εξοπλισμένος με ένα μηχανάκι, χρήσιμο για τη διεξαγωγή των ερευνών του, ο νεοφερμένος αρχίζει να κρατά ημερολόγιο, καταγράφοντας μικρά γεγονότα και τοπικά έθιμα, αποφασισμένος να ορίσει και να αποτυπώσει την πεμπτουσία της αγροτικής ζωής. Για να βυθιστεί καλύτερα στο πνεύμα του τόπου, ο Νταβίντ γίνεται συχνός επισκέπτης του Καφέ των Ψαράδων και του πληθωρικού δημάρχου Μαρσιάλ, ο οποίος ως ο ιδιοκτήτης του τοπικού γραφείου κηδειών είναι ο αμφιτρύωνας του ετήσιου Συμποσίου της Συντεχνίας των Νεκροθαφτών, μιας γιγαντιαίας τριήμερης γιορτής κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θάνατος δίνει μια ανάπαυλα ώστε οι νεκροθάφτες -και οι αναγνώστες- να διασκεδάσουν χωρίς ενδοιασμούς.
Σε μια μυθική αφθονία φαγητού, σπονδών και λέξεων, σε ένα αδιάκοπο μπρος πίσω μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, ακολουθώντας τις ιδιοτροπίες του Τροχού του Χρόνου στον οποίο ο Θάνατος ανασταίνει τις ψυχές που αιχμαλωτίζει, ο συγγραφέας της Πυξίδας (Βραβείο Goncourt 2015) αποκαλύπτει τον λαϊκό πολιτισμό σε όλο το βάθος του επιστρατεύοντας τη μυθολογία, τη λογοτεχνία, την πολιτική και την επιστήμη για να ζωογονήσουν με τους χυμούς τους μια αφήγηση γεμάτη οίστρο, ιλαρότητα και χιούμορ. 

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Μπορεί κανείς να γράψει ένα μυθιστόρημα με τον τρόπο του Ραμπελαί στον 21ο αιώνα χωρίς η προσπάθειά του να καταλήξει σε καρικατούρα; Ο Ματιάς Ενάρ, βραβευμένος το 2015 με το Goncourt για το όμορφο και στοχαστικό μυθιστόρημα Πυξίδα, αποδεικνύει περίτρανα ότι μπορεί. Με το Ετήσιο συμπόσιο της συντεχνίας των νεκροθαφτών μας προσφέρει το πιο πληθωρικό και ταυτόχρονα το πιο καταπραϋντικό μυθιστόρημα που έχουμε διαβάσει εδώ και πολύ καιρό". 

(Le Monde)