Πορεία

Μπροστά βαδίζουν πρώτες και σκυφτές οι σκέψεις.
Σέρνουν πίσω τους ματωμένα πληγιασμένα πόδια.
Ασταμάτητες, χοροπηδούν σε στιγμές και αναμνήσεις, πνιγμένες σε λίμνες κόκκινες.
Σε ελπίδες θαμμένες, όνειρα πεταμένα στο μπλε κάποιου ωκεανού,
σε λευκές νύχτες γιορτής, μαύρα συντρίμμια τώρα του ανάλγητου κακού.
Ακόμα και όταν τα πόδια κοντοστέκονται και σταματούν, αυτές συνεχίζουν.
Πού και πού ακούγεται και ένας ήχος ίδιος, μονότονος και λαβωμένος
σαν κλάμα που δεν έγινε δάκρυ, σαν φωνή που δεν έγινε κραυγή.
Ψίθυροι και λόγια, σκορπισμένα μες στη βουβαμάρα του τρόμου,
κομμένες ανάσες και λέξεις μισές, φόβοι- τέρατα.
Πώς μάτωσαν οι καρδιές, πώς πληγώθηκαν τα μάτια,
πώς αθώοι, μάνες, και παιδιά έγιναν θύματα μιας άθλιας πραγματικότητας,
πώς άνθρωποι έγιναν αριθμοί, αταίριαστα γράμματα σε γλώσσες αλλόκοτες.

Οι σκέψεις όμως συνεχίζουν.
Και σέρνουν τα πόδια σε κακοτράχαλα μονοπάτια γεμάτα παγίδες, εχθρούς, πόνους.
Ένας πηγαιμός χωρίς θέλω, ένας πηγαιμός μονάχα πρέπει.
Ένας δρόμος που ξεριζώνει χωριά, βυθίζει ζωές στο σκοτάδι του σήμερα.
Σε ποιον ουρανό θα ξημερώσουν αύριο, ποιος ήλιος θα τους ζεστάνει;
Ποια γη, ποια πόλη, ποια χώρα; Κανείς δεν τους περιμένει.
Έμειναν πίσω ασάλευτα και ρημαγμένα.
Και τα πόδια τούς πάνε όλο και πιο μακριά από εκεί
όπου το βλέμμα δεν θα φτάνει πια να αγκαλιάσει τα αγαπημένα χώματα,
μακριά, σε σπίτια συρματοπλέγματα και πατρίδες σκοτεινά πελάγη.

Και οι σκέψεις συνεχίζουν, και όπου κάποτε φτάσουν τα πληγιασμένα πόδια
μπροστά τους πάντα οι σκέψεις ασυγκράτητες θα ορμούν
να κατασπαράξουν τη λησμονιά.
Μέχρι τη στιγμή που θα βρουν λιμάνι να γαληνέψουν, λιμάνι να τους γαληνέψει,
ως τότε θα μαστιγώνουν τα πόδια, ακούραστες και βασανιστικές
μαρτύριο και μάρτυρες μαζί της δικής μας γύμνιας και ντροπής.