Προσφυγιά

Τα δάκρυα είχαν ήδη ανακατευτεί με τον πόνο,
τον πόνο που τα προκάλεσε.
Και αυτά θόλωσαν τα μάτια μου
για να μου επιβεβαιώσουν την παρουσία του.
Μα όπως πάλευαν και γλιστρούσαν να βγουν
και όπως έγλυφαν αισθητά το πρόσωπό μου
ένιωσα ζωντανή.
Τα δάκρυα ήταν που μου το επιβεβαίωσαν
μια στιγμή που δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν ή όχι.
Ίσως και να το φανταζόμουν πως ζούσα.
Ή μάλλον όχι,
ίσως και να το έβλεπα σε κάποιον από τους εφιάλτες που με στοίχειωναν.
Ή μάλλον όχι…
Κοίταξα γύρω μου και αυτό που είδα με τρόμαξε.
Έβλεπα βλέμματα, μα ήταν τόσο άδεια,
έβλεπα πόνο, και ήταν τόσος πολύς,
έβλεπα δυστυχία, και ήταν αληθινή.
Μέρος αυτής ήμουν και εγώ…
Και τότε, θυμάμαι, αναρωτήθηκα.
Μια λέξη προσπάθησα να εκφέρω,
όμως δεν τα κατάφερα,
δεν είχα την δύναμη,
δεν είχα την τόλμη
να ρωτήσω απλά «γιατί;».