Σαντορίνη

Χάνομαι στον ουρανό το σούρουπο,
γλιστρώ μαζί και γω με τους πύρινους καταρράκτες που τον κατακλύζουν
και ξεχύνομαι στη θάλασσα.
Πετώντας με το βλέμμα μου μέσα στον ουρανό
που έχει πάρει τη θέση των τρούλων των εκκλησιών.
∆ιαβάζοντας τη θάλασσα, τα κύματά της σχηματίζουν έναν κωδικό
και ο ανέμελός της γραφικός αυτός χαρακτήρας σβήνεται
στα χαρτιά του δροσερού αέρα.
Ρουφώντας τον ήλιο τον φωτεινό, που ξεπλένει τη σκιά από τα δέντρα.
Βλέποντας λευκά κεφάλια να ξεπροβάλλουν χαμηλά,
σα συναυλία, τα σπίτια στην περιοχή.
Κι ο νους μου τις αναμνήσεις
κάνει θρύψαλα,
καθώς πίσω στο γκρίζο επιστρέφω,
και το κάθε τους κομμάτι
σε κάθε χτύπο της καρδιάς φυλάγεται.